Doğa, olağan üstü bir yalınlıkla, çatışkı durumunda her zaman iki özne var sayar. Fakat doğanın dışına taşan insanda, durum o kadar basit ve anlaşılır değildir. Erkek, çatışkı alanınında öylesine yalnızdır ki, hem çatışan özne olmakla, hem de çatışılan bir nesne olmakla yükümlüdür. Kadın ise, kendisinin doğadaki rolünün çatışkı alanı yaratmak olduğunu kanıksamış durumdadır. Bu rol, erkeğin her duruma karşı pozisyonunu belirlemeye, ona "iyi" kavramı altında nitelik ve tavırlar bütünü yüklemeye ve hatta onu biçimlendirip idealize etmeye değin vardırılabilir: Örneğin, erkek, hem rasyonelliğin ötesinde bir sevgi beslemeyle hem de bu sevgiyi mantıksallaştırmakla yükümlü tutularak, doğal olmayan bir çatışkının içine sıradan ve doğal bir tutumla bırakılabilir, bu çatışkıyla baş etme iradesiyle yargılanabilir ve arzu edilen konumlanmayla idealize edilebilirdir. İşte idealize edilmiş bu doğa-dışı erkek, kadın tarafından yaratılmış bir üçüncü cinstir.
Kadın eliyle var edilmiş üçüncü cins, öylesine mâhir bir doğallıkla kanıksanmıştr ki, doğa durumundaki erkek kolaylıkla geleneksel olmakla, ataerkillikle ve nadanlıkla itham edilebilir, hatta çoğu zaman idealize erkek örnek gösterilerek doğal konumdaki erkek bu yeni sürüme dönüştürülmeye çalışılabilir. Doğa durumunda, kadın ne kadar nadan ve umursamazsa, erkek de o kadar nadan ve umursamazdır. Zirâ bu niteliklerin, herhangi bir insan cinsine has olmadığı, açıklanmaya çalışılması gülünç duruma düşürecek türden bir önermedir. Durum böyleyken, erkeğin başkalaşım dinamiklerinin, bilhassa bu nitelikler üzerinden savunulması, idealize edilmiş bir anlaşılmazlık ve bu anlaşılmazlık içerisinde kadının kolayca manevra yapabileceği olağan üstü bir hareket alanı doğurmaktadır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder